دزدی کودکان

در جوامع متعدد ارزش های متفاوتی حاکم است ، اما در تمام جوامع بر برخی ارزش ها ، توافق همگانی وجود دارد. 
یکی از این موارد ، زشت شمرده شدن دزدی است ، بدین معنی که دزدی در تمام جوامع ، نکوهیده و ناپسند به حساب می آید و باید پس از شناسایی علل ، به درمان آن اقدام شود . 
بیشتر کودکان دردوران کودکی یکی دو بار دست به دزدی می زنند . ولی اگر با کودکی سر و کار دارید که ماهی یکبار یا بیشتر دزدی می کند ،کودکی است دارای مشکل و باید به او یاد بدهید که دزدی نکند .شک نیست که دزدی یک رفتار ناپسند است و والدین چه هنگام رفتن کودک به مدرسه و چه قبل از آن ،تلاش می کنند تا کودک شان از این رفتار پرهیز کند . 
اما گاهی برخلاف این عقیده و حتی با توجه به برطرف کردن همه نیازهای مادی وی ، شاهد بروز این رفتار در کودک هستند .این عمل گاهی آنقدر آنها را نگران می کند که جلوی خیلی از تصمیمات اصلاح گرایانه آنان را می گیرد . 
بر این اساس باید گفت کودک از معنای این کلمه چندان اطلاع ندارد و فقط بزرگ تر ها هستند که می دانند این رفتار غلط است. متاسفانه هنوز جامعه نپذیرفته است کودکی که دزدی می کند به جای آن که توسط پلیس و محاکم قضایی تنبیه شود باید به وسیله روانپزشک مورد معاینه قرار گیرد. افراد جامعه و حتی والدین کودکی که دزدی کرده است همیشه منتظر اعلام محکومیت او از طرف دادگاه تنبیه و پرداخت جریمه هستند بدون آن که به علت و انگیزه دزدی توجه کنند. 
علائم ونشانه ها: 
بین دزدها علائم کم و بیش مشابهی مشاهده می شود . این علائم عبارتند از : برداشتن و پنهان ساختن اشیای دیگران ، گاهی ربودن اشیایی که فرد به آن ها نیاز ندارد ،انکار خلاف بودن دزدی ،تقلب و ریا ،بی توجهی و نادیده انگاشتن حقوق دیگران ،ناسازگاری اجتماعی ،بی کفایتی و عدم اعتماد به نفس ، فرار از منزل و مدرسه ، دروغگویی ، مخفی ساختن وسایل دزدیده شده ،پرخاشگری و ضرر رساندن به اطرافیان ،کم فروشی ،گرانفروشی ،کم کاری ، احساس حقارت و جیب بری . 
علل: 
علل دزدی را به طور کلی به سه دسته:علل مادی،علل روانی و علل اجتماعی طبقه بندی میکنند: 
1. علل مادی :یکی از علل دزدی نیازهای مادی است که عده ای از کودکان به علت آنکه زندگی فقیرانه ای دارند و نیازهای مادی آنان از قبیل: تغذیه ناکافی ،لباس نامناسب نداشتن پول تو جیبی و اسباب بازی و ... موجب می شود که کودک این نیازها را از طریق دزدی برآورده سازد .پدران و مادرانی که دائما از وضع اقتصادی خود شکایت می کنند به نوعی کودکان خود را به عمل دزدی تشویق می کنند.در این زمینه ،انگیزه تملک ،کودکان را وا می دارد تا دست به دزدی بزنند. 
2. علل روانی : ناکامیها و مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفتن کودک در خانواده موجب می شود که کودک به نوعی در برابر این کمبود ها دست به واکنش بزند .در این مورد ،سرقت که با لجبازی و دروغگویی همراه است ،واکنشی نسبت به ناسازگاری کودک با عواملی قابل ذکر است نظیر: محرومیت از محبت والدین که موجب اضطراب کودک می شود ، جبران احساس حسادت ، احساس ناامنی حاصل از رفتار خشونت آمیز والدین در منزل ،وجود نامادری یا ناپدری ،انتقام گرفتن از والدین ،آرزوی بدست آوردن اشیای پر زرق و برق که جز از طریق دزدی رسیدن به آنها برایش ممکن نیست ، صدمه زدن به دیگران به منظور تخلیه عقده های روانی و محدودیت قائل شدن و سخت گیری های والدین و ... 
3. علل اجتماعی : گفتیم کودک ، دزدی را یاد می گیرد و پدر و مادر اولین الگو و سرمشق کودکان هستند .چنانچه والدین مرتکب دزدی شوند و کودک شاهد عمل آنان باشد ، دزدی را می آموزند . همچنین کودک دزدی را از دوستان، همبازی ها و همسایگان خود یاد می گیرد. در این زمینه ، عواملی نظیر الگوهای غلط تربیتی ، معاشرت با دوستان ناباب ، ضعف مذهبی و سقوط ارزش های اخلاقی ، محیط اجتماعی نابسامان ، عدم کنترل رفتار کودکان، قحطی ، بحران های حاصل از جنگ و زلزله و آتش فشان ، زندگی در محله های جرم زا ، مهاجرت ، اعتیاد، فقر و تنگدستی ، میل به خود نمایی و جدایی پدر و مادر و ... گرایش کودک را به دزدی تشدید می کند . 
درمان: 
برای درمان دزدی ، باید علل و انگیزه های آن مشخص شود . دزدی معلول است و علل متفاوتی دارد برخورد و مبارزه صرف با معلول ، موثر نیست و باید به رفع علل دزدی اقدام شود. درمان دزدی باید بر اساس محبت در محیطی آرام انجام شود . برای درمان ، روش های زیر پیشنهاد می شود: 
1- بدون آنکه به کودک لقب دزدی داده شود ، باید طوری عمل شود که کودک بداند اطرافیان متوجه عمل او شده اند ، ولی برای آنکه رسوا نشود چنانچه قول دهد که عملش را دیگر تکرار نکند ، دزدی او افشا نخواهد شد، به بیان دیگر ، برای کودکانی که بار اول دست به دزدی می زنند کافی است که آنان را متوجه عمل نادرست خود بکنیم . 
2- از کودکی که مرتکب دزدی شده است ، باید شیء دزدیده شده را پس گرفت و به صاحبش باز گرداند و در این مورد ، کودک متوجه کرد که اعمال و رفتارش تحت کنترل دقیق قرار دارد. 
3- نصیحت کودک با شیوه ای صحیح در کاهش دزدی ، همچنین درمان آن می‌تواند مفید واقع شود . جلوی دزدی را باید از همان آغاز و در سنین کودکی گرفت و باید به کودک تفهیم کرد که عملش نادرست است. در صورتی که دراصلاح رفتار کودکان سهل انگاری شود ، اصلاح رفتار در بزرگسالی مشکل خواهد بود. 
4- روش های دیگری که برای پیشگیری و درمان دزدی کودکان پیشنهاد شده عبارتند از : ارضای نیازهای مادی ، اعتماد به کودک، صحبت صادقانه وبی پرده با کودک، دور کردن وسایلی که وسوسه دزدی را در کودک افزایش می دهند ، نشاندن کودک در کلاس در معرض دید معلم ، دادن غذای رایگان به کودک در مدرسه ، دادن پول توجیبی ، ارزش دادن به کودک ، دادن عزت نفس به کودک ، بازداشتن کودک از مشاهده فیلم هایی که در آن دزدی انجام می شود و ایجاد تسهیلات و امکانات برای سرگرمی برای کودکان و ... . 
این یادآوری لازم است که تا حد امکان باید از تنبیه بدنی کودک دزد ، ممانعت به عمل آید و در مقابل با استفاده از استدلال ، کودک با زشتی و قباحت کارش آشنا شود . 
روش های رو یا رویی والدین با دزدی کودکان : 
1- آرام باشید: رفتار هیجانی ، تند و اغراق آمیز از خود نشان ندهید چون این ناراحتی ممکن است باعث افسردگی ،‌احساس گناه و شرمساری شود و در این حالت بر عزت نفس کودک تأثیر منفی می گذارد. پس باید روش منطقی وسنجیده برای رویارو شدن با این رفتار کودک باید برگزید. 
2- عکس العمل زود و مناسب انجام دهید: همان قدر که والدین نباید رفتاری هیجانی و تند از خود نشان دهند ، همانقدر هم باید رفتاری مناسب و سنجیده در آن لحظه نشان دهند . 
3- پیامد های رفتاری کودک را برایش توضیح دهید : مثلاً عذر خواهی کردن بعد از دزدی . 
4- تفاوت « قرض گرفتن» و "دزدیدن" را برای کودک شرح دهید. 
5- بررفتار کودک نظارت بیشتری داشته باشید . 
6- علت دزدی کودک راپیدا کنید. 
7- کودک راوادار به قسم خوردن نکنید. به او بگویید: امیدوارم این طور باشد که تو می‌گویی ، و اجازه دهید کودک ، اعتماد شما را نسبت به خودش درک و احساس کند. 
8- به کودک کمک کنید راههای پول در آوردن صحیح را پیدا کند . 
9- کودک را به دلیل اشتباهش شرمنده نکنید.